Οἱ σκοτωμένοι ξεκουράζονται κάτου ἀπ’ τό χῶμα,
μά ἐδῶ, πάνου ἀπ’ τό χῶμα μᾶς σκοτώνουν κάθε μέρα,
σκοτώνουν κάθε μέρα τήν ἐλπίδα μας
σκοτώνουν κάθε μέρα στό κατώφλι μας τό φῶς
καί τή μικρή γαλήνη τοῦ στρωμένου τραπεζιοῦ
καί τό φιλί πού κλάει στήν ἄκρη τῶν χειλιῶν μας
κι ἀκόμα δέν μποροῦμε νά πεθάνουμε
δέν μποροῦμε.
Γιάννης Ρίτσος
